Çocukluğumuzda, çoğunlukla bayram önceleri bayramlık elbise için kumaşlar alınır, çok iyi dikiş bilen bir dosta ya da etrafta varsa bir terziye elbiseler diktirilirdi. Kumaşı uzun uzun koklar, bu kokuyu hep sever ve elbiseyi de üzerime dikilmeden önce benimseyiverirdim böylece. Ama iş prova faslına gelince bütün keyfim kaçardı. Kaldır kolunu, indir kolunu, dön arkanı, kambur durma, dizini kırma ooofff... O beş- on dakika saatler gibi gelir, çoğunlukla nedense midem bulanırdı. Hele bir de o batan iğneler yok mu...Zaten prova başladı mı gözüm hemen terzinin kemerine tutturduğu iğnedenliğe takılır keyfim kaçardı.

Ogünlerden bu günlere ne zaman bir yerde, bir terzinin dükkanında, bir komşunun duvarında asılı bir iğnedenlik görsem, belimdeki, karnımdaki, kolumdaki o incecik sızılar, midemdeki bulantı gelir aklıma.

Sonra büyüdüm. Yıllar yılları yüzler yüzleri kovaladı. Güleç yüzler, asık yüzler, konuşkan, suskun, çekingen, girgin, sakin ve huzurlu, hırslı ve mücadeleci yığınla insan. İyi dediklerim, kötü dediklerim, beni mutlu edenler, huzurumu bozanlar, sevdiklerim, sevemediklerim, geldiler, geçtiler, gittiler, kaldılar. Eğlendim, oyalandım, kırıldım, gücendim ama yaşamın telaşesi içinde çok da düşünmedim "insan" üzerine doğrusu.

Sonra bir gün, yeni tanıştığım, yere göğe sığdıramadığım, anlata anlata bitiremediğim bir arkadaşımla sohbet ederken, birden o mide bulantısını hissettim önce hafiften. Karşımda kesik şirin kahkahalar atarak sürekli birilerini alaya alıyordu. Önemsemez ve neşeli görünmeye çalışıyordu ama içi hırs ve nefretle doluydu sanki. Sonra o küçük iğne darbelerini yüreğimde hissettim. Kullandığı insanlar, bahsettiği örnekler, saklamaya çalıştığı düşmanlık bana yönelikti.
Bu deneyimi yaşayan herkes bunu anlar.

Hepimizin yaşamına böyle insanlar zaman zaman girmiştir. Ben onların dillerinde tıpkı terzinin iğnedenliği gibi her gittiği yerde birilerine batırmak üzere görünmez yüzlerce iğne saklayıp yaşamlarını öyle sürdürdüklerine inanıyorum.

Zaman zaman hepimiz karşımızdakine anlatmak istediklerimizi doğrudan değil de dolaylı yoldan anlatmak yoluna gitmişizdir. Bu anlamda hepimizin sakladığımız iğnelerimiz mevcuttur. Ama kimi can yakar, kimi sadece uyarır, kimi de kendine getirir.

Bir örnek. Bir programda Gazanfer Özcan' dan bahsediliyor. Genç bir oyuncu onun nezaketini, insanlığını heyecanla anlatıyor. Rahmetli, öyle nazik bir insanmış ki, biri yanlış bir şey yaptığında, kendinden çok genç de olsa, rencide etmemek için hatasını doğrudan söylemek yerine, onu uzun uzun över bu arada bir şekilde araya sıkıştırırmış. "Bir gün yine beni iltifatlara boğdu, mutlu bir şekilde setten ayrıldım, arabamla gidiyorum tam boğaz köprüsüne girerken birden dank etti. Yahu Gazanfer baba aslında bana bunu-bunu söylemek istedi. Vay canına nasıl anlamadım" diyor genç oyuncu.

Bir örnek de Nef' i 'den gelsin. Bunu çok kişi bilir. Ben ilk defa çocukken babamdan duymuştum.

Tahir isminde biri bir mecliste Nef' i için kelp sıfatını kullanmış. Türkçesi köpek.

Nef' i bunu duyunca sarılmış kağıda kaleme, şu dizeleri yazmış.

Tahir Efendi bana kelp demiş.
İltifatı bu sözde zahirdir.
Maliki mezhebim benim zira,
itikatımca kelp tahirdir.

Tahir Efendi bana köpek diyerek resmen iltifat etmiş, çünkü benim Maliki Mezhebi inanışıma göre köpek tahirdir.(yani temizdir)

Kavgada seviyeyi düşürmeden cevap vermenin en güzel yolu. Bence altın vuruş bu olmalı.


Sevgiyle kalın...